Kompleksy

W otaczającym nas świecie komercji, gdzie oklaskiwane są idealne sylwetki nastoletnich modelek, szybkie samochody oraz modne ciuchy, wielu ludzi popada w kompleksy. Najbardziej smutne jest to, że swoją wartość warunkują posiadaniem pięknego ciała czy drogich ciuchów. Dzisiaj o kompleksach i poczuciu wstydu. 

Ludzie od momentu pójścia do szkoły spotykają się z dwoma czynnikami wpływającymi na ich samoocenę. Po pierwsze są to oceny. Nie chodzi mi do końca o stopnie w szkole, ale o ocenę inteligencji, otwartości, przyjazności, urody. Już w podstawówce organizowane są konkursy miss, które jednych mogą szybko wywindować do góry, a innych silnie pogrążyć w kompleksach. I tak przez całe dorosłe życie człowiek oceniany jest na rozmowach kwalifikacyjnych czy w relacjach międzyludzkich. Po drugie wraz z ocenami idą porównania. Są one nierozłączne, bo po co coś oceniać, gdyby nie istniał ranking. Właśnie porównania sprawiły, że kobiety pragną wciąż się odchudzać i dążyć do sylwetek super modelek, dawno zapominając o rozsądku i o własnym zdrowiu.

Mówi się, że problem kompleksów zaczyna się w wieku dojrzewania, kiedy nastolatek poznaje swoje ciało, a wraz z nim jego niedoskonałości. Moim zdaniem kompleksy zaczynają istnieć w momencie nawiązywania szerszych kontaktów z rówieśnikami w wieku wczesnoszkolnym. Uczucie gorszości na różnych płaszczyznach życia częściej dotyka osoby wrażliwe, często przewrażliwione na swoim punkcie.

Nikt z nas nie jest doskonały. Nikt z nas nie zasługuje na to, by wstydzić się tego jak wygląda, tego kim jest, ani tego skąd pochodzi. Kompleksy powstają jedynie w Twojej głowie. Te dranie chcą odebrać Ci radość życia. Przypomnij sobie moment, w którym byłeś lub byłaś małym dzieckiem. Czy mieliście jakiekolwiek kompleksy? Wtedy Ty byłeś / byłaś zawsze na pierwszym miejscu każdego rankingu. Byliście oczkiem w głowie kochanych rodziców, tematem wszystkich rozmów, dla was ciężko pracowali, a w zamian każde święta z wami były dla nich bardziej wyjątkowe niż kiedykolwiek wcześniej. Przecież dalej jesteś tym dzieckiem!

Czy naprawdę warto przejmować się czyimś zdaniem na własny temat? Dlaczego wierzyć bardziej komuś niż sobie – swojemu przeczuciu i intuicji?

Kiedyś rozmawiając późnym wieczorem z koleżanką, powiedziałem do niej – taka dziewczyna jak Ty nie może mieć kompleksów. Jej odpowiedź zdruzgotała mnie na tysiące kawałków. Odpowiedziała, że nie lubi swoich nóg, ramion, ust, włosów, brzucha i wymieniać mógłbym tak jeszcze dalej… Myślę, że gdyby wiedziała jakie robi wrażenie na mnie i na wielu innych facetach zapomniałaby o tych kompleksach w mgnieniu oka. Dwoje ludzi, dwa punkty widzenia, dwa różne zdania.

Wielu ludzi ucieka przed wystąpieniami publicznymi, życiem politycznym i kulturowym. Brakuje im odwagi, a właściwie czują wstyd z powodu swoich kompleksów. Cierpi na tym całe społeczeństwo, bo traci wielu utalentowanych ludzi, w których miejsce pojawiają się ludzie bardziej „ładni” niż mądrzy. Może to właśnie na Ciebie czeka polska nauka, kultura czy polityka!

Czas wyzbyć się tego wstydu! Twoja niedoskonałość może być dla kogoś dziełem sztuki – czymś bez czego nie będzie mógł żyć. Nie patrz na siebie powierzchownie. Zajrzyj w swoje wnętrze i to tam szukaj prawdziwej siły. Jeżeli Twój przyjaciel cierpi z powodu kompleksów, pozwól mu uwierzyć w siebie na nowo.

Zapraszam do komentowania.